Rondreis Zuid Oost Azie dag 17

De doelen van vandaag liggen een stuk buiten Saigon zodat we vroeg op weg moesten. Om half acht in de auto en op weg naar Cu Chi. Dit gebied ligt een 30 km ten noordwesten van Saigon en was in de Vietnam oorlog een geducht Vietcong bolwerk.
Om te te komen moesten we eerst de stad uit. In het verkeer van Saigon is dat geen sinecure. Massa's brommertjes die overal tussendoor scheuren en massaal de weg bevolken. Hierdoor schoot het zeker niet echt op. Maar na enige tijd bereikten we toch wel het platteland waar het aantal brommers wel veel lager ligt maar nog steeds een factor om rekening mee te houden.
Het tunnel stelsel van de Vietcong bij Cu Chi is wel min of meer een bezienswaardigheid, maar de infrastructuur om daar gemakkelijk te kunnen komen is nog niet geregeld. Over een aantal toch wel heel matige wegen die ook geleidelijk aan smaller werden kwamen wij ter plekke.
Als eerste kregen we uitleg over hoe het geheel was opgebouwd met tunnels in drie lagen onder elkaar, met verbindingen naar de Saigonrivier zodat men altijd die kant op kon ontsnappen. In die tunnels waren om de 20 meter plekken om boven de grond te kunnen komen maar ook om daar dus weer in te kunnen verdwijnen. De opening van zo'n tunnel was 25 bij 40 cm en we kregen een demonstratie over hoe iemand in zo'n tunnel verdween. Verderop waren voorbeelden te zien van gevechtsstellingen met de daarbij horende tunnels. Schuttersbunkers, werkplaatsen om mijnen te maken, een keuken die door de rook heel listig af te voeren niet door de rook kon worden gevonden. Dit systeem bestaat uit een keuken met een rookafvoer naar achter elkaar gelegen kamers. In die kamers en afvoer koelt de rook af en komt dan vaal wel honderd meter verder boven de grond maar is daar kouder dan de omgevingslucht en blijft dan op de grond liggen in plaats van op te stijgen.
In de werkplaatsen werd met behulp van Amerikaanse materialen wapens gemaakt. Van al het oorlogstuig dat er naar beneden werd gegooid waren er nogal wat blindgangers. Zowel de grote bommen als de bommetjes uit een clusterbom gingen nog wel eens niet af. Een grote bom leverde dan explosieven en de ontsteking van de clusterbommetjes leverden de ontstekingen voor mijnen waarmee tanks konden worden opgeblazen.
Ook waren er meerdere boobytraps te zien van wisselende aard maar allemaal even gruwelijk. Het principe was eigenlijk veelal heel simpel. Je laat iemand ergens op gaan staan waarvan hij niet ziet dat er een val onder zit en dan krijgt hij/zij meerdere bijzonder onaangename pennen in zijn lijf. Of je loopt een deur binnen en er vallen stukken hout met daarin lange pennen naar beneden. Al met al een demonstratie van de afschuwelijkheid van oorlog.
Een poging die ik heb ondernomen om met een gids een stuk door zo'n tunnel te gaan liep vast op mijn hoogte. Ik kon niet ver genoeg bukken om te passen. De uitnodiging om op mijn knieën door de tunnel te kruipen heb ik gezien de matige conditie waarin die verkeren toch maar afgeslagen. Tot slot hebben we nog een zwart-wit propagandafilm van de Vietcong bekeken waarin ze lieten zien hoe onder andere mensen snel via de tunnels zich verplaatsten en diverse tanks opbliezen.
Na deze bezichtiging van Cu Chi gingen we verder naar Tay Ninh. In deze plaats staat de moederkerk van de Cao Dai-religie. Bij het benaderen van de kerk of tempel, viel de enorme hoeveelheid kleuren die in de bouw waren gebruikt erg op. Het gebouw zou niet misstaan in de Efteling. Deze religie is in 1927 opgericht. Het is een mengsel van de grote al bestaande religies zoals het christendom, het boeddhisme, het hindoeïsme confucianisme en ook de islam. Het geheel gevat in een bijzonder kleurig gebouw met het alziende oog als centrum van de cosmos.
We waren mooi op tijd om een eredienst bij te wonen en hebben daar dan ook wel wat foto's van gemaakt. In het kader van de dienst kwamen een aantal mannen en vrouwen, wel van elkaar gescheiden, in witte kleding die in bepaalde vakken op de grond gingen zitten. Afhankelijk van de mate van belangrijkheid zat eenieder in een ander vak. Er waren ook een aantal gekleurde mannen, blauw, rood en geel, die vrij ver vooraan zaten.
De dienst zelf bestond uit gezang, het slaan op een bel en het steeds weer vooroverbuigen van de gelovigen. Een heel dynamisch geheel. Na 30 minuten hielden we het voor gezien en zijn verder gegaan.
Na een korte rit kwamen we bij het restaurant waar we de lunch hebben genuttigd. Dit was een geheel Vietnamese maaltijd en eigenlijk wel lekker. Na de lunch hadden we bijna 2 uur nodig om weer bij het hotel te komen. Een belangrijke factor in de tijd die we nodig hadden, je raadt het al, de enorme massa brommertjes en een kwalitatief niet al te beste weg.